ตราบลมหายใจสุดท้าย (Till The Last Breath)

---

เนื้อเพลง: ตราบลมหายใจสุดท้าย (Till The Last Breath)
คำร้อง: ฐิตวํโสภิกขุ วัดปทุมวนาราม
ทำนอง: เดชาณัฏฐ์ ธีรดุริยสฤษฏ์, รัชต์พงษ์ สมศรี

เรียบเรียง: เจษฎา สุขทรามร
ศิลปิน: ปาน ธนพร แวกประยูร

กายที่เธอมองเห็นว่างาม
สุดท้ายความเสื่อมทรามจะมาพรากไป
ร่วงโรยลงในสายธาร ยามกาลเวลาหมุนไป
ชีวิตต้องแตกสลายไม่มีเที่ยงแท้

ผมเส้นงามถึงคราวร่วงไป
แขนขาที่เคยว่องไวกลับไร้เรี่ยวแรง
โรคภัยเฝ้าคอยคุกคาม ติดตามไปในทุกแห่ง
เกิด แก่ เจ็บ ตาย สำแดงเป็นธรรมดา

หากเธอมองทุกการเกิดมาที่มีอย่างลึกซึ้ง
เราทั้งหลายต่างถูกรัดรึงด้วยกามและตัณหา
ดั่งแมงมุมที่วางสายใย กลับติดใยที่ตนสร้างมา
เกิดวนอยู่ในโลกาไม่หลุดพ้นไป

ห้วงแห่งภพจบลงที่ใจ เห็นภัยที่เกิดมา
ในสังขารที่เคยแบกมากำลังเสื่อมสลาย
เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริง
จากความจริงของเมืองแห่งกาย
ตราบที่ลมหายใจสุดท้ายจะคืนสู่ดิน

หากเธอมองทุกการเกิดมาที่มีอย่างลึกซึ้ง
เราทั้งหลายต่างถูกรัดรึงด้วยกามและตัณหา
ดั่งแมงมุมที่วางสายใย กลับติดใยที่ตนสร้างมา
เกิดวนอยู่ในโลกาไม่หลุดพ้นไป

ห้วงแห่งภพจบลงที่ใจ เห็นภัยที่เกิดมา
ในสังขารที่เคยแบกมากำลังเสื่อมสลาย
เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริง
จากความจริงของเมืองแห่งกาย
ตราบที่ลมหายใจสุดท้ายจะคืนสู่ดิน

เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริง
จากความจริงของเมืองแห่งกาย
ที่เคลื่อนไหวในลมหายใจ ที่มีแต่ปัญญา

เพลงพระพุทธเจ้า

---

เนื้อเพลง "พระพุทธเจ้า" เพลงประกอบละครซีรีส์
พระพุทธเจ้า มหาศาสดาโลก
คำร้อง : ประภาส ชลศรานนท์
ดนตรี : จักรพัฒน์ เอี่ยมหนุน
ขับร้องโดย : อมรภัทร เสริมทรัพย์

 วันที่ฟ้าเริ่มส่องแสง สำแดงให้เห็นเป็นคำถาม
เกิดแก่เจ็บตายซ้ำ วนเวียนจนเห็นความเป็นไป
ทุกสิ่งกำเนิดนั้น สถิตสถานตั้งอยู่ไว้
ถึงวันแตกสลาย ดับสิ้นไปไม่มั่นคง

    จากเจ้าชายสุขล้นฟ้า ทิ้งทุกสิ่งมาเข้าป่าดง
ทิ้งอบายแห่งใหลหลง บำเพ็ญทุกรกิริยา
เข็ญกายจนหิวโหย ร่วงโรยทรุดโทรมเวทนา
แล้วจึงได้รู้ว่า ไม่ใช่หนทางสว่างเลย

    พระองค์ทรงค้นพบ การเวียนจบของจักรวาล
หนทางที่จะว่ายผ่าน วัฏสงสารอันปลดปลง
สายพิณที่ดีดนั้น ถ้าปล่อยให้มันเริ่มหย่อนลง
ละเลยและลืมหลง จะคงสำเนียงเป็นพิณไหม
และสายพิณที่ตั้งขึง ถ้าบิดให้ตึงจนมากไป
ถึงคราวดีดเล่นสาย คงขาดผึงไปในไม่นาน

    พระองค์ทรงค้นพบ การเวียนจบของจักรวาล
หนทางที่จะว่ายผ่าน วัฏสงสารอันปลดปลง
หนทางแห่งพุทธะ คือหลีกลดละในโลภหลง
และมิใช่อย่างฝุ่นผง ที่ปล่อยล่องลอยไปวันวัน
หนทางแห่งพุทธะ คือทางสายกลางอันเบิกบาน
ให้อยู่กับคืนวัน คือปัจจุบันอย่างตื่นรู้